Υπάρχουν στιγμές όπου πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν με τον πλέον αρνητικό τρόπο την αήθη και απαράδεκτη συμπεριφορά κάποιων.
Στην «Καθημερινή» και υπό τον τίτλο «Για το στεφάνι στη Μαρφίν» διαβάζουμε τα εξής απίστευτα και όμως γραμμένα, με τα οποία ξεκινά και το συγκεκριμένο κείμενο: «Την Παρασκευή, γράφτηκε ακόμα ένα μαύρο κεφάλαιο στην τραγωδία της Μαρφίν. Στην επέτειο επτά χρόνων από εκείνη την 5η του Μάη, κλιμάκιο βουλευτών της Χρυσής Αυγής κατέθεσε στεφάνι στη Σταδίου. Δεν έφταναν όλα στις
οικογένειες, η ανείπωτη θλίψη της απώλειας, το γεγονός ότι φυσικοί αυτουργοί παραμένουν άγνωστοι (υπάρχει καταδίκη σε πρώτο βαθμό των υπευθύνων της τράπεζας), βλέπουν τώρα τα παιδιά τους να σκυλεύονται από εκπροσώπους του χειρότερου δείγματος της κοινωνίας, για ίδιον όφελος. Από πού κι ως πού; Τι δουλειά έχει η Χρυσή Αυγή να “διεκδικεί” τους νεκρούς της Μαρφίν; Όμως αυτά συμβαίνουν όταν αφήνουμε τρεις νέους ακόμα και μετά θάνατον εκτεθειμένους, χωρίς πέπλο ασφαλείας, έρμαια και πάλι ασυνειδήτων».
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ενθυμούμαστε την ατάκα «Η βλακεία είναι το πλέον ακατανίκητο επιχείρημα». Τι θα μπορούσε να απαντήσει ο οποιοσδήποτε σ’ ένα τέτοιο ασυνάρτητο κείμενο μίσους και χυδαιότητας το οποίο σε αφήνει άφωνο για την κενότητα πνεύματος που το διέπει; «Μαύρο κεφάλαιο» για την συντάκτρια το να κατατεθεί στεφάνι στην μνήμη των δολοφονημένων συμπατριωτών μας! Λες και η Τιμή και ο Σεβασμός στους νεκρούς αποτελούν (κι αυτά) άβατα, στα οποία δικαιούνται να έχουν πρόσβαση μόνο οι ανήκοντες στο «συνταγματικό τόξο». Εκείνοι, δηλαδή, που όλα αυτά τα χρόνια δεν έκαναν το παραμικρό για να διαλευκανθεί η υπόθεση και να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι.
Το μόνο (υπαρκτό) «μαύρο κεφάλαιο» είναι αυτό που αφορά την δημοσιογραφία, με τέτοιου είδους κατάπτυστα κείμενα. Βεβαίως, δεν μπορεί να πάρεις στα σοβαρά, έστω και στον πλέον ελάχιστο βαθμό, μια τύπισσα που επαγγέλλεται δημοσιογράφος και που χωρίς να βουτήξει την πένα της λίγο στο μυαλό της γράφει το εξής απίστευτο: «Τι δουλειά έχει η Χρυσή Αυγή να “διεκδικεί” τους νεκρούς της Μαρφίν; Όμως αυτά συμβαίνουν όταν αφήνουμε τρεις νέους ακόμα και μετά θάνατον εκτεθειμένους, χωρίς πέπλο ασφαλείας, έρμαια και πάλι ασυνειδήτων».
Η απότιση φόρου Τιμής στους δολοφονημένους της Μαρφίν θεωρείται «διεκδίκηση» και η συνειδητή αυτή πράξη ως έργο «ασυνειδήτων»… Θα χρησιμοποιούσαμε την ρήση του Νίτσε για το δικαίωμα στην γραφή, αλλά ας μην πέσουμε στο επίπεδο της εν λόγω υβρίστριας. Όσο για τον χαρακτηρισμό «σκυλεύονται», δεν ξέρουμε αν είναι επηρεασμένος από τους σκύλους που την συνοδεύουν σε φωτογραφίες της στο διαδίκτυο, σίγουρα όμως οι αδικοχαμένοι αυτοί άνθρωποι αν σκυλεύονται από κάποιους είναι απ’ αυτούς που καλύπτουν ιδεολογικά, πολιτικά και (φυσικά) νομικά τους δολοφόνους τους και όχι από τους Έλληνες Εθνικιστές, οι οποίοι ήσαν οι ΠΡΩΤΟΙ που διοργάνωσαν εκδήλωση Μνήμης και Διαμαρτυρίας στον τόπο της τραγωδίας λίγες μόλις ημέρες μετά την δολοφονία.
Δεν ξέρουμε αν έπαιζε με τα σκυλιά εκείνο το διάστημα η «οργισμένη» δημοσιογράφος και γι’ αυτό δεν αντελήφθη την εκδήλωση, αλλά ας μάθει, επιτέλους, να είναι πιο προσεχτική και να μην χυδαιολογεί. Ας ρωτήσει κάποιον πιο έμπειρο στα δημοσιογραφικά, ο οποίος θα της εξηγήσει ότι αν θέλει να γράψει κάτι εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ας περιοριστεί στα τετριμμένα που λένε κι άλλοι και ας μην το επεκτείνει σε θέματα τα οποία όχι μόνο δεν μειώνουν στο ελάχιστο την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αλλά διασύρουν και την (όποια) σοβαρότητα της ίδιας. Ας παίξει, λοιπόν, με τους σκύλους της και ας μην προκαλεί όχι τον γέλωτα αλλά την αηδία, με τέτοιου είδους εντελώς απαράδεκτα κείμενα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
No comments:
Post a Comment